Zatracenie.

Tak bardzo kocham marzenia i zatracanie się w nich, że nie chcę już wracać do normalnego życia. Dobrze jest mi tak, jak jest. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do moich platonicznych miłości, że teraz nie umiem, i boję się spróbować czegoś naprawdę.

To jak nauka czegoś nowego. Nowego życia. Ale dobrze mi z tym, jak było. Czy to źle ? Kocham marzyć. Żyję w nadzieii, że moje marzenia kiedyś się spełnią.

Wtedy pokazałabym wszystkim, że jestem czegoś warta. Że warto marzyć i uparcie dąrzyć do celu.

Tylko dlaczego teraz tak trudno odnaleźć mi się w normalnym świecie ? Żyję ze świadomością, że "miłość jest dla frajerów". Uciekam od niej jak tylko się da i nie chcę "być z kimś". Czułabym się związana. Może i żyję w jakimś chorym zakłamaniu, ale cholernie mi z tym dobrze.

A to zdjęcie z wczoraj:

Oto pociąg do Berlina xDD.

Całą siłą woli powstrzymałam się, by tam nie wsiąść ;PP.

Dlatego zrobiłam tylko zdjęcie, a ludzie patrzyli na mnie jak na nienormalną ^^

Widziałam dokładnie, jak Żani całą siłą woli powstrzymuje się by nie pęknąć ze śmiechu xDD.

Pozdro dla nas ^^

Ale nie długo, wiem to, razem z Nessą wsiądziemy do tego pociągu i wyruszymy na podbój Berlina < 3

Buziaki ;** !